Heel wat jaren geleden was er een website waarin de makers schreven dat zes miljoen pixels genoeg was voor de meest ambitieuze fotografie. Die stelling werd weggelachen door de betweters die alsmaar meer willen. Een 20x 30 cm beeld met drukklare 300 pixels per inch heeft 8 miljoen pixels nodig. Dan is zestien miljoen zeker genoeg en 24 miljoen is zelfs overkil. Toch schreeuwt de markt naar meer. En 50 miljoen pixels zijn nu de norm. Ook Leica kan zich aan die trend niet onttrekken en biedt nu in de diverse modelreeksen 47+ miljoen pixels. De product manager van Leica zei mij in een van onze laatste gesprekken dat inderdaad 24 miljoen meer dan genoeg zijn, maar dat hij er geen zin in had om maar steeds te moeten blazen tegen de wind in. Die 50 miljoen pixels zijn echt niet nodig voor de foto’s die de meeste mensen maken. Alleen voor uitvergrotingen is het handig. Maar ja wie doet dat nog.
Leica heeft zich zelf in de voet geschoten met de aankondiging van de L-bayonet. Nu heb je naast elke Leica die nog meetelt in de race der volkeren een Panasonic die hetzelfde biedt voor veel minder geld. En dus komt Leica met de SL2-S voor een schappelijke prijs, maar dan met 24 miljoen pixels. Dat krijg je als je ondoordacht beslissingen neemt en eigenaar bent van de fabriek en geen tegenspraak wil hebben.
Ik ben er ook achter gekomen na lange jaren van analyse en vergelijking dat de klassieke kleinbeeld objectieven niet hun beste kanten laten zien op digitaal: de verbetering van scherpte ligt aan de programma’s en niet aan de sensor. De actuele super volumineuze objectieven zijn wel afgestemd op het digitale proces, maar de prijs is niet zozeer geld, als wel ongemak. Wie wil er nu met dit type monster objectieven op weg gaan. Maar we zijn allemaal gewend aan grote vario objectieven. En die zijn bescheiden in vergelijking met de actuele vast brandpunt objectieven. Ik begrijp nog steeds niet waarom product managers aan de ene kant de ISO gevoeligheid opjagen en en aan de andere kant de meest lichtsterke objectieven uit de geschiedenis presenteren.
Dus wil je klein gaan en slow dan is de film variant interessant.


Many years ago there was a website in which the members wrote that six million pixels was enough for the most ambitious photography. That proposition was laughed away by the know-it-all who want more and more. A 20x 30 cm image with print ready 300 pixels per inch needs 8 million pixels. Sixteen million is certainly enough and 24 million is even overkill. Yet the market is crying out for more. And 50 million pixels are now the norm. Leica cannot escape this trend either and now offers 47+ million pixels in the various model series. Leica's product manager told me in one of our last conversations that indeed 24 million are more than enough, but that he didn't feel like having to keep blowing against the wind. Those 50 million pixels really aren't necessary for the photos most people take. It is only useful for enlargements. But who still does?

Leica shot itself in the foot with the announcement of the L-bayonet. Now next to every Leica that still counts in the race of the attention of buyers you have a Panasonic that offers the same for much less money. And so Leica comes with the SL2-S for a reasonable price, but with 24 million pixels. That's what you get when you make ill-considered decisions and own the factory and don't want any comment.

I also found out after long years of analysis and comparison that the classic 35mm lenses don't show their best sides when used in the digital workflow: the improvement of sharpness lies in the programs and not in the sensor. The current super voluminous lenses are indeed tuned to the digital process, but the real cost is not so much money as inconvenience. Who wants to go on the road with this type of voluminous lenses. But we are all used to large vario lenses. And they are modest in comparison with the current prime lenses. I still have to understand why product managers claim super high sensitivities and also super luminous lenses.
So if you want to go small and slow then the film version is interesting.

Mislukte foto’s bestaan niet! Wie deze uitspraak van de Nederlandse fotograaf Fieret niet gelooft, moet dit boek lezen, geschreven door foto-deskundige Erwin Puts. Fotografische conventies, technische of esthetische, zijn net recepten in een kookboek: het zijn maar regels en je kan ervan afwijken als je dat wil. De heersende maatstaven bepalen of een foto mislukt is. Dat wil de ambitieuze amateur niet: controle is nodig om het toeval te beheersen. De digitalisering van de techniek heeft daarmee een heel ander beeld opgeleverd van de fotografie: wél controle, geen toeval meer. Er worden vaak digitale bewerkingen toegepast die een mislukte foto alsnog verfraaien. Het probleem is niet verdwenen: de vijand van de fotografie is de conventie, of die nu in het hoofd of in de programmatuur zit! Eigenzinnige foto’s maken kan alleen als je de werkelijkheid met een nieuwe kijk beziet. De conventionele beeldproductie is toe aan een fundamentele verandering. Welke dat is, lees je in dit tot nadenken stemmende boek.



Failed photos do not exist! If you don't believe this statement of the Dutch photographer Fieret, you should read this book, written by photo expert Erwin Puts. Photographic conventions, technical or aesthetic, are like recipes in a cookbook: they are just rules for ingredients and you can deviate from them if you like.
The prevailing standards determine whether a photograph has failed. The ambitious amateur doesn't want that: control is necessary and chance is bad.
The digitization of technology has produced an entirely different picture of photography: control is everything, no more chance. Often digital manipulations are applied that improve a failed photograph. The problem has not gone away: the enemy of photography is the convention, whether in the head or in the software!
Making interesting pictures is only possible if you take a new look at reality.
Conventional image production is in need of a fundamental change. Which one this is, you can read in this thought-provoking book.