Around Utrecht (where I live) there is a long stretch of defensive structures, the well-known Dutch Inundation Area. (water linie). A few days ago, when the sun was shining, I went to one of the spots (on my e-bike) and had with me the Leica M-A, loaded with Adox CMS-II (ISO 12!!), the famous Gossen Mastersix and the Leica Apo-Summicron-M 50mm. While ISO 12 may be quite low, the Sunny Rule states that I should use f/16 with 1/15 sec or 1/250 at f4, quite suitable for this lens (in darker shadow areas I could use f/2 and 1/125). Today I developed the films (I had two of them) in a special developer (Adotech IV). The development process was quite easy: dilute the developer solution, check the temperature and use the TAS tool. At the same time I made myself a cup of coffee and waited for ten minutes. Washing was easy with the Ilford advise that is eco friendly.
The negatives were well exposed (at least most: should not have guessed the exposure and try to use the meter!)
Now the darkroom waits for printing the best negatives.


Rondom Utrecht (waar ik woon) ligt een lange strook verdedigingswerken, het bekende Nederlandse Overstromingsgebied. (waterlinie). Een paar dagen geleden, toen de zon scheen, ging ik naar een van de plekken (op mijn e-bike) en had ik bij mij: de Leica M-A, geladen met Adox CMS-II (ISO 12!!), de beroemde Gossen Mastersix en de Leica Apo-Summicron-M 50mm. ISO 12 mag dan vrij laag zijn, de Sunny Rule stelt dat ik f/16 moet gebruiken met 1/15 sec of 1/250 bij f4, heel geschikt voor deze lens (in donkere schaduwgebieden zou ik f/2 en 1/125 kunnen gebruiken). Vandaag heb ik de films ontwikkeld (ik had er twee) in een speciale ontwikkelaar (Adotech IV). Het ontwikkelproces was vrij eenvoudig: verdun de ontwikkeloplossing, controleer de temperatuur en gebruik de TAS-tool. Tegelijk heb ik voor mezelf een kopje koffie gemaakt en tien minuten gewacht. Het wassen was eenvoudig met het Ilford advies dat eco-vriendelijk is.
De negatieven waren goed belicht (in ieder geval de meeste: had de belichting niet moeten raden en probeer de meter te gebruiken!)
Nu wacht de donkere kamer op het afdrukken van de beste negatieven.

NEDERLANDS, voor ENGELS zie hieronder


Volgens de econoom Selacek, in een boek uit 2011, alweer bijna tien jaar geleden, werken we teveel, kopen we teveel, vliegen we teveel en verspillen we teveel. Kortom een typisch gedrag van de hedendaagse consument. Je zou verwachten dat de stilstand in de economie, veroorzaakt door Covid-19, wel tot reflectie zou leiden over dit gedrag.Helaas verander je mensen niet zomaar. Ook voor de camera industrie, die al jaren kampt met een teruggang in de belangstelling van kopers, is er maar een weg: en die is vooruit: lukt het niet met dSLR’s dan maar met spiegel-loos. Die zijn goedkoper te maken en je kan er meer voor vragen. De consument trapt er mooi in en koopt zich suf. Althans dat is de indruk. Maar in feite is er sprake van een teruggang in de verkoop van alle camera’s voor gevorderden en de camera’s voor beginnelingen zijn er al niet meer: die rol heeft de slimme telefoon overgenomen. Er zijn diverse momenten in de geschiedenis van de foto industrie die geleid hebben tot een kopersstaking en een technologische stop: de eerste was de automatisering van de camera functies tot aan de afstandsinstelling, dat was rond 1980. Gelukkig kwam toen Minolta op het idee op een oud patent van Leitz te moderniseren en in de compacte camera te plaatsen. De auto focus voor de SLR was geboren. Die techniek was er al jaren eerder in de point en shoot modellen van talloze leveranciers, maar baseerde op een ander principe. Voor de SLR modellen die toen voornamelijk door ambitieuze amateurs en vakfotografen werden gekocht was het een drempel die overschreden moest worden. Dat ging met de inbouw van de sensor een stuk gemakkelijker. Ook toen was er een stilstand in de markt: wat zou je nog kunnen bedenken als je al een Nikon F5, F6 of een Canon 1n, 1v hebt. Gelukkig had de industrie al een nieuw speeltje klaar staan: de digitale camera. De rest is geschiedenis. Nu staan we weer voor een technische stilstand. Wie wil er nu nog een nieuwe camera kopen?


Jaren geleden, toen ik nog voor Camera Magazine, inmiddels ter ziele, schreef, werd mij duidelijk hoe sterk de vervlechting is tussen industrie en de gedrukte pers, en de online bloggers. Elke importeur had zijn marketing persoon uitgefaseerd en de marketing in handen gelegd van een bureau die wel voor verstand heeft van de consument maar niets weet van camera techniek. Als je in een artikel iets negatiefs schreef over een camera of merk, werd je onmiddellijk daarop aangesproken en werd het verband met de advertenties subtiel aangeduid. Sterker nog: je kreeg niet eens meer een camera voor beproeving en moest het doen met de tekst die het bureau in samenspraak met de maker had opgesteld. Een verkapte advertorial dus. Ook Leica, toch lange tijd een ‘eerlijk’ bedrijf met de uitdrukkelijke wens om kritisch commentaar goed te verwerken, heeft nu een feel-good strategie. Ik krijg al jaren geen Leica producten meer van de fabriek of de importeur, omdat ik nog wel eens kritisch wil zijn over een product of over de marketing teksten. Aan die feel-goed strategie wil ik niet meedoen en dan is dit dus het gevolg. Niet dat ik er rouwig om ben! De firma lijkt meer op een dependance van Panasonic. Schrijven over Leica producten is nu niet meer interessant sinds de producten meer en meer gelijk zijn aan de concurrentie en de filosofie van het bedrijf meer op winst-maken is gericht dan op het maken van producten die voor de fotograaf interessant zijn, zoals in de tijd van Wetzlar en zelfs Solms. Maar we weten ook hoe deze aanpak stukliep: het faillissement was nabij en de rijke meneer Kaufmann kon gemakkelijk alle aandelen overnemen. De rest is geschiedenis!



ENGLISH VERSION

According to the economist Selacek, in a book from 2011, already almost ten years ago, we work too much, buy too much, fly too much and waste too much. In short, a typical behaviour of today's consumer. One would expect that the standstill in the economy, caused by Covid-19, would lead to a reflection on this behaviour. Unfortunately, you don't change people just like that.
For the camera industry, which has been struggling for years with a decline in the interest of buyers, there is only one way: and that is forwards: if you don't succeed with dSLR, try it with mirror-less. These can be made cheaper and you can ask more money. Consumers are falling in love with them and are buying themselves drowsy. At least that's the impression. But in fact there is a decline in sales of all cameras at least for advanced users. The cameras for beginners are no longer there: the smart phone has taken over that role. There are several moments in the history of the photo industry that have led to a buyer strike and a technological stop: the first was the automation of the camera functions up to the distance setting, which was around 1980. Fortunately, Minolta then came up with the idea of modernising an old Leitz patent and placing it in the compact SLR camera. The auto focus for the SLR was born. That technique had been around for years in the point and shoot models of countless suppliers, but was based on a different principle. For the SLR models that were then mainly bought by ambitious amateurs and professional photographers, it was a threshold that had to be crossed. That went a lot easier with the installation of the sensor. Even then there was a standstill in the market: what could you think of if you already have a Nikon F5, F6 or a Canon 1n, 1v. Fortunately, the industry found a new toy ready: the digital camera. The rest is history. Now we are at a technical standstill again. Who still wants to buy a new camera?


Years ago, when I was writing for Camera Magazine, now defunct, it became clear to me how strong the connection is between the industry and the print press, and now the online bloggers. Each importer had phased out his marketing person and put the marketing in the hands of an agency that understands the consumer (perhaps) but knows nothing about camera technology.
If you wrote something negative about a camera or brand in an article, you were immediately addressed and the connection with the advertisements was subtly indicated. What's more: you were no longer even given a camera for testing and had to do it with the text that the agency had drawn up in consultation with the maker. So it was a disguised advertorial. Even Leica, which for a long time was an 'honest' company with the explicit desire to process critical comments properly, now has a feel-good strategy. I haven't received Leica products from the factory or the importer for years, because I still want to be independently critical about a product or about the marketing texts. I don't want to participate in that feel-good strategy and the result is there. Not that I'm sad about it! The connection with Panasonic is now so strong, that Leica seems to act as an upmarket strategy for that company. Writing about Leica products is not interesting anymore since the products are more and more equal to the competition and the philosophy of the company is more focused on making profits than on making products that are interesting for the photographer, like in the days of Wetzlar and even Solms. But we also know how this approach broke down: bankruptcy was imminent and rich Mr. Kaufmann could easily take over all the shares. The rest is history!

Ik zit nu ook op Facebook. daar kun je gemakkelijk de NL- teksten volgen en vertalen.
Ik ben geen fan van Facebook, maar als je zichtbaar wil zijn in dit media wereldje, dan is er nauwelijks een alternatief.
I am on Facebook now. Texts are in Dutch, as is the case on this blog. But texts can be easily translated.
I do not like Facebook, but if you want to be visible, it is the only kid on the block!

We zijn ons er nauwelijks van bewust! Als we een foto maken, denken we vaak dat we iets origineels op de foto zetten. In feite doen gebruiken we thema’s, composities en inkaderingen, die al sinds 1900 gecodeerd en gereglementeerd zijn. Datzelfde is het geval als we nadenken over een nieuw fototoestel, digitaal is nu de norm! Wat we niet (willen) zien is de samenspanning tussen de tijdschriften en de industrie, die ons probeert wijs te maken dat we nog betere foto’s zullen maken met de allernieuwste apparaten. De personen op de nieuwe media, influenzers en bloggers, trappen in dezelfde val! Met de nieuwste apparaten (uit 2020) foto’s maken volgens de normen van 1900. Dat is toch wel vreemd. Creativiteit staat voorop in de aanprijzingen voor de modernste fototoestellen. Dat is ook wel nodig: alle toestellen kunnen op automaat de standaard beelden met de prachtigste techniek vastleggen zonder dat de bediener ook maar iets bijdraagt. Dan staat de controle van de creativiteit tegenover de niet-controle van de automaat.
Misschien toch weer terug naar de slow fotografie: die met het filmpje en het middenformaat, zoals de Hasselblad V of de Rolleicord en -flex of zelfs de Mamiya C220 of C330. En ook de doka weer terughalen! Dan moet je zelfs nadenken over je eigen schaduw in het beeld: De beroemde fotograaf Walker Evans, maakte met groot formaat camera een foto vaneen persoon en zette zijn eigen schaduw erop: daarmee kon je zien dat et beeld authentiek is. Nu geldt het als doodzonde: de schaduw van de fotograaf in beeld is een typische beginners fout die alleen snapshooters maken. Waarom is die schaduw eigenlijk een probleem?